Η φανέλα με το νούμερο 6

Αυτή τη φανέλα φορούσα ως αθλήτρια του βόλεϋ. Πέρασα μαζί της 7 χρόνια.

Από μικρή εκανα πρωταθλητισμό. Πρώτα στην ενόργανη γυμναστική και μετά, μιας και ψήλωσα απότομα και δεν με χωρούσαν τα λιλιπούτεια όργανα του γυμναστηρίου, στο βόλεϋ!

Η ομάδα μου εξελίχθηκε σε δεύτερη οικογένεια. Οι ατελείωτες ώρες προπόνησης μου χάρισαν στιγμές περηφάνειας, χαράς, λύπης, και κούρασης.

Σχολείο, διάβασμα, προπόνηση: ήμουν πιστή στον συνδυασμό αυτό στα εφηβικά μου χρόνια, και έμαθα να αγαπώ τη ρουτίνα και να έχω πειθαρχία.

Στο γήπεδο, με τις συναθλήτριες μου λέγαμε τα προβλήματα της σχολικής καθημερινότητας, αναλύοντας φιλικούς καυγάδες και ψιθυρίζοντας για τα πρώτα μας φλερτ.

Τότε δεν καταλάβαινα την αξία του αθλητισμού – εκτός από τα προφανή οφέλη του, περί σωματικής υγειάς και ευεξίας.

Μετέπειτα συνειδητοποίησα ότι το βόλεϋ μου έμαθε να λειτουργώ και να δημιουργώ ομαδικά. Αποκόμισα το πώς να αναγνωρίζω τα δυνατά και τα αδύναμα στοιχεία μου και των συμπαικτών μου.
«Να διαβάζεις τον αντίπαλο», μας έλεγε ο προπονητής.

Η χαρά είναι μεγαλύτερη όταν τη μοιράζεσαι και η στεναχώρια απαλύνεται. Ο στόχος είναι δυνατότερος και ο φόβος μοιρασμένος.

Έμαθα να εμπιστεύομαι τον συναθλητή μου, να του δίνω κουράγιο όποτε δεν έχει αντιδράσει εγκαίρως και να πηγαίνουμε αμέσως παρακάτω. Στο βόλεϋ – αλλά και στη ζωή – δεν μένουμε ποτέ στην προηγούμενη φάση καθώς δεν υπάρχει χρόνος για ανάλυση.
Μένουμε στο Τώρα.

Έμαθα για την πολύτιμη συνδρομή του σώματος στη συναισθηματική εκτόνωση. Χτυπώντας τα χέρια δυνατά, παίρνει κανείς κουράγιο. Φωνάζει για να βγάλει την ένταση, και υπόσχεται ότι την επόμενη φορά θα καταλάβει την μπλόφα.

Μεγαλώνοντας, κατάλαβα την αξία της ομάδας και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου.

Δημιούργησα ομάδες όπως η Different & Different, ένα σύνολο ανθρώπων με κοινό στόχο την υψηλή γαστρονομία. Αν και η ομάδα απαρτίζεται από επαγγελματίες διαφορετικών ειδικοτήτων και παραστάσεων, καταφέραμε να δουλεύουμε συντονισμένα και με πάθος.

Πολλές φορές, ειδικά στα event όπως εορταστικά τραπέζια, γάμους και δεξιώσεις, λειτουργούμε σαν μια ομάδα του βόλεϋ, με προπονητή τον Χριστόφορο και εμένα κεντρικό πασαδόρο να μοιράζω τη μπάλα
δίνοντας ρυθμό και κουράγιο.

Κατά τη διάρκεια αυτών των καλεσμάτων, βρισκόμαστε συχνά αντιμέτωποι με ανατροπές, στις οποίες πρέπει στιγμιαία να προσαρμοστούμε χωρίς περιθώρια λαθών. Δίνοντας «πάσες» ο ένας στον άλλον για να αντεπεξέλθουμε στα νέα δεδομένα, ζυγίζουμε τα αντανακλαστικά μας και επινοούμε λύσεις (όπως ακριβώς κάνει μια ομάδα βόλεϋ σε ένα δύσκολο σερβίς).
Πρέπει να είσαι έτοιμος στην αλλαγή της φοράς της μπάλας. Και όσο και εάν προσπαθείς να είσαι έτοιμος να την υποδεχτείς στους πήχεις των χεριών σου, τόσο εκείνη σε ξεγελάει κάνοντας φάλτσα.

Στο τέλος, αφήνουμε πίσω τις φωνές και την ένταση, και αγκαλιαζόμαστε και γελάμε δυνατά. Ακούγεται ένα «Ζντο!»
(Ζήτω δηλαδή)
Different #dreamteam.

Παρ’ όλο που σπάνια βρίσκω χρόνο να παίξω βόλεϋ πλέον, συνέχεια ανατρέχω στα ανεκτίμητα διδάγματα που μου έχει εμφυσήσει, με αποκορύφωμα ότι το «εμείς» είναι καλύτερο από το «εγώ».

Με τη σωστή «ομάδα», η ζωή ανεβαίνει σταθμούς ποιότητας και ευδαιμονίας, και τα αδύνατα φαντάζουν δυνατά!