Κοιτώντας πίσω, βλέπω αθώους προβληματισμούς μου που τότε φάνταζαν βουνά. Γιατί οι απαγγελίες ποιημάτων στις επετείους εθνικών εορτών ήταν για μένα τόσο απαιτητικές;
1. Να μάθω το ποίημα απ’ έξω.
2. Να απαγγείλω το ποίημα μπροστά σε κόσμο.
3. Να πω το ποίημα με μισή αναπνοή, να καταπίνω τα σημεία στίξης και στο τέλος να δυναμώσω την φωνή μου, ώστε να δείξω τον πατριωτισμό μου και η ανάσα μου να μην μου φτάνει!
4.Να μοιραστώ το ποίημα μ’ ένα αγόρι. Το κεφάλι μου ήταν γυρισμένο ακριβώς αντίθετα από του αγοριού, ώστε να μην τον βλέπω ούτε με την άκρη του ματιού μου. Από την μια κρατούσα την σημαία, από την άλλη την μπλε κοτλέ φούστα και με τα δάχτυλά μου την στριφογύριζα, για να κρύψω το άγχος μου.
Τελικά δεν ήταν και απλή υπόθεση για όλα τα πιτσιρίκια να αναβιώνουμε με θάρρος τα πατριωτικά μας ποιήματα!
