Το θυμάμαι σαν χθες…
Ήμουν σε ένα μαγικό δείπνο. Αλλά μόλις κάθισα στο τραπέζι, η αγωνία μου με εμπόδισε απ’ το να απολαύσω την βραδιά: «ποιο πιρούνι είναι για το ορεκτικό και ποιο για το κυρίως πιάτο; Δεν έχω ιδέα ποιο ποτήρι είναι για τι, μιας και έχω να αντιμετωπίσω 5 διαφορετικά μεγέθη».
Κοιτάζοντας γύρω από το τραπέζι, παρατήρησα ότι δεν ήμουν μόνη στη σύγχυσή μου. Ακόμη και οι πιο «έμπειροι» επισκέπτες φαίνονταν αβέβαιοι για το ποια σκεύη να χρησιμοποιήσουν. Ανταλλάξαμε κρυφές ματιές και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον. Αν και νόμιζα ότι η εμπειρία μου ήταν μοναχική, αποτέλεσε ερέθισμα γέλιου και ανταλλαγής απόψεων. Μετά από μερικές στιγμές αβεβαιότητας, καταφέραμε να περιηγηθούμε στο δείπνο, εκπνέοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης, όταν έφτασε το επιδόρπιο. Η εκμάθηση της σωστής εθιμοτυπίας και των τρόπων στο τραπέζι θα μπορούσε να με είχε αποτρέψει από το να νιώσω έτσι και θα με βοηθούσαν να ελιχθώ με σιγουριά σε κάθε κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον.
Τα επόμενα χρόνια μέσω της δουλειάς μου, έβαλα στόχο να γίνω ειδική σε αυτή τη γνώση, απορροφώντας όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσα. Προκαλώντας περαιτέρω τον εαυτό μου, βρέθηκα στο Λονδίνο: η πηγή της εθιμοτυπίας. Συνειδητοποίησα ότι η σωστή εθιμοτυπία δεν ήταν απλώς να γνωρίζουμε ποιο πιρούνι να χρησιμοποιήσουμε ή ποιο ποτήρι ενδείκνυται για νερό ή κρασί. Αφορά και τη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους. Κατάλαβα ότι η βάση του etiquette είναι η καλοσύνη, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο ή την κοινωνική μας θέση.
Κοιτάζοντας πίσω στο ταξίδι μου, αναγνωρίζω ότι αυτό το φανταχτερό δείπνο ήταν ένα σημείο καμπής στη ζωή μου. Μου είχε διδάξει ότι η σωστή εθιμοτυπία δεν ήταν απλώς ένα σύνολο κανόνων, αλλά ένας τρόπος ζωής που θα μπορούσε να κάνει σημαντική διαφορά στη ζωή των ανθρώπων.
